De uitspraak van de AbRvS van 16 november 2016, ECLI:NL:RVS:2016:3054 gaat over de vraag of de rechtbank zelf in de zaak had kunnen voorzien door in het dictum van de uitspraak te bepalen dat de omgevingsvergunning wordt geweigerd.
De Afdeling overweegt dat in dergelijke gevallende rechter de overtuiging moet hebben dat de uitkomst van het geschil, in het geval het bestuursorgaan opnieuw in de zaak zou voorzien, geen andere zou zijn en de toets aan het recht kan doorstaan. Zoals de Afdeling eerder heeft overwogen (uitspraak van 26 maart 2008, ECLI:NL:RVS:2008:BC7627), is daarvoor niet vereist dat nog slechts één beslissing mogelijk is.
Zelf in de zaak voorzien is echter niet mogelijk, indien de rechter moet beslissen over een aangelegenheid waarover partijen zich in de procedure niet of onvoldoende hebben uitgelaten. Dat is hier het geval; het college heeft omdat zij er van uit ging dat de aanvraag in overeenstemming was met het bestemmingsplan niet onderzocht of in afwijking van het bestemmingsplan een omgevingsvergunning kon worden verleend. En, zoals de Afdeling heeft overwogen in de uitspraak van 11 maart 2009, ECLI:NL:RVS:2009:BH5485, is het weigeren van een bouwvergunning door een rechter alleen mogelijk als vast staat dat geen van de vrijstellingen kan worden verleend, ofwel omdat niet aan de toepassingsvoorwaarden voor het verlenen van vrijstelling is voldaan ofwel omdat het niet aanwezig zijn van de bereidheid van het bestuursorgaan vrijstelling te verlenen evident niet onredelijk is. De Afdeling ziet geen aanleiding deze jurisprudentielijn onder de Wabo niet voort te zetten. De rechter had in dit geval moeten volstaan met een vernietiging van het bestreden besluit.
Voor meer informatie over deze uitspraak kunt u contact opnemen met Janike