Appellant in hoger beroep heeft bij het college van B&W van de gemeente Leiderdorp een verzoek om nadeelcompensatie ingediend. Daarbij stelde appellant dat zijn woongenot was verminderd doordat het college gedurende vijf jaar vergunningen heeft verleend voor het houden van de jaarlijkse kermis in de nabijheid van de woning. Het college heeft het verzoek afgewezen omdat het houden van een kermis tot het normale maatschappelijke risico zou behoren en de overlast zou zijn beperkt door het stellen van voorschriften aan de verleende vergunningen.
Bij de Afdeling voert appellant aan dat het houden van de kermis op deze locatie niet in de lijn der verwachting lag, zodat de schade niet tot het normaal maatschappelijk risico zou behoren.
De Afdeling overweegt allereerst in algemene zin dat alleen aanspraak kan worden gemaakt op vergoeding van schade die uitstijgt boven de financiële nadelen die behoren tot het normale maatschappelijke risico dat iedere burger behoort te dragen. Hoe groot het normale maatschappelijke risico is, dient te worden bepaald met inachtneming van de omstandigheden van het geval.
Vervolgens overweegt de Afdeling dat ook indien zou moeten worden aangenomen dat het niet in de lijn der verwachtingen lag dat de jaarlijkse kermis gedurende vijf jaren naar een dichtbij de woning gelegen gebied zou worden verplaatst, dat onverlet laat dat het college zich terecht op het standpunt heeft gesteld dat de door appellant gestelde schade onder het normale maatschappelijke risico valt. In dit verband is van belang dat de overlast, gezien de beperkte duur van de jaarlijkse kermis, een tijdelijk karakter had en dat, naar niet in geschil is, de afstand van de kermis tot de woning niet ongebruikelijk kort was en aan de door het college verleende vergunningen extra voorschriften zijn verbonden om de overlast te beperken (AbRvS 23 december 2015, ECLI:NL:RVS:2015:3986).
Voor meer informatie over deze uitspraak kunt u contact opnemen met Ineke